کانکتورهای insulation displacement یا IDC

IDC یک قطعه فلزی است که یک برش V شکل روی آن وجود دارد. باریکترین نقطه V ، فاصله ای اندکی کمتر از قطر هادی مسی ای که قرار است در آن قرار گیرد دارد.

وقتی که یک سیم با پوشش پلاستیکی با ابزار خاصی در داخل V پانچ می شود، لبه تیز داخلی V ، عایق را می برد و با هادی مسی تماس ایجاد می کند. از این طریق دیگر نیازی به جداسازی دستی عایق و لحیم کردن سیم که کاری دشوار است نخواهد بود. معروف ترین نوع های IDC عبارتند از: ‘110’(‘1-10’) که توسط AT&T ارائه شده و LSA که توسط Krone ارائه شده است. کانکتورهای ’66’ و BIX نیز که به ترتیب ساخت زیمنس و Nordx/CDT هستند نیز مورد استفاده قرار میگیرند. شکل 4.20 یک IDC، 110 را نشان می دهد.

نوارهای IDC، که معمولا بصورت یک ردیف 50 یا 25 جفته هستند اغلب نوارهای cross-connect نامیده می شوند.

روی آن یک بلوک کانکتور قرار داده شده که برای دو، سه، چهار یا پنج جفت ساخنه شده است.

Cross connect برای تبدیل کابلهای backbone که شامل تعداد زیادی “جفت سیم” هستند به کابلهای کوچکتر نیز به کار می رود. مثلا ممکن است لازم باشد یک کابل backbone 100 جفت به کابلهای 4جفت تقسیم شود. در چنین موردی

یک کانکتور 4جفت به 4 جفت اول کابل backbone متصل شده و با آن اتصال الکتریکی برقرار می کند. کابل چهارجفت خروجی سپس روی top deck بلوک کانکتور پانچ می شود. در سیستم های تلفن به چنین ترتیبی IDF(intermediate distribution frame) گفته می شود.

IDC هم مثل کابلها باید یگ گروه کاری داشته باشد. گروه هایی که نسخه دوم ISO 11801 به رسمیت می شناسد عبارتند از گروه های 6،5و7 اما در واقعیت اغلب سیستمهای تلفن از IDC با عملکرد CAT3 استفاده میکنند.