انواع کابل فیبر نوری Loose Tube

خانوده ای از کابل های نوری وجود دارد که با نام loose tube معروف است. قطر تیوب معمولا 2-3mm است و داخل آن از یک ژل پر شده است. تیوب معمولا از موادی مثل PBT (polyethylene terephthalate)  ساخته می شود. معمولا 12 فیبر در هر تیوب قرار می گیرد اما 96 فیبر بدست آمده است.

فیبرهای نوری تکی برای اینکه موقع ترمینال کردن یا متصل کردن راحت شناسایی شوند رنگی هستند. اما چون قطر فیبرها فقط 250 میکرومتر است چشم انسان نمیتواند به سادگی تفاوت بین بیش از 12رنگ را تشخیص دهد. در مواردی که بیش از 12 فیبر در یک تیوب وجود دارد فیبرها را با نوارهایی با رنگ های مختلف دسته بندی می کنند.

مهمترین مزیت کابلکشی loose tube این است که فیبر بصورت مکانیکی از کابل جدا شده است. زمانی که تیوب خم یا کشیده می شود فیبر این آزادی را دارد که در وضعیت قبلی استرس و کشش باقی بماند.

 

کابل های loose tube بیشترین تراکم بسته بندی کور ممکن را در واحد سطح فراهم میکنند. این رقم صدها یا حتی هزاران فیبر نوری در یک کابل با قطر 20-30 mm است. اکثر کابلهای بیرونی بدلیل استحکام و چگالی بسته بندی بالای کابلهای loose tube، از این نوع هستند.

Multiple loose tubes: برای داشتن تعداد فیبر بیشتر و حداکثر استحکام کابلهای multiple loose tube مناسبترین گزینه هستند. یک نوع معمول این کابل، از یک بخش محکم مرکزی، که می تواند از جنس استیل، الیاف آرامید یا RBG (resin bonded glass) باشد تشکیل شده است و در اطراف آن تعداد 6 یا بیشتر تیوب فیبر یا filler قرار دارد. تیوبها به دور بخش مرکزی قرار میگیرند تا بار روی فیبرها مساوی باشد. اگر تیوبها بصورت مستقیم قرار می گرفتند، یعنی موازی با بخش مرکزی، در اینصورت وقتی کابل خم می شد فیبرهایی که در لایه های رویی قرار دارند تحت فشار قرار میگرفتند و فیبرهایی که در قسمتهای پایینی قرار دارند فشرده می شدند.

بخش محکم مرکزی بزرگ کابل را برای قرار گرفتن در مجاری کابل زیرزمینی ایده ال می سازد. کابلی که 6 تیوب 12 فیبری دارد در کل 72 فیبر را در یک فضای بسیار کوچک قرار می دهد. با تغییر تعداد فیبر در هر تیوب همان طراحی قبلی کابل میتواند مقادیر بسیار متفاوتی از فیبر را اداره کند. درمواردی که تعداد فیبرها کمتر است ممکن است برخی از تیوبها با فیلرهای ساده پلاستیکی جایگزین شوند فقط برای اینکه شکل دایره ای طرح حفظ شود. همچنین لازم است که یک روش شناسایی برای هر فیبر داخل کابل داشته باشیم. همانطور که گفته شد هر فیبر داخل تیوب، رنگ شده است و بنابراین هر تیوب نیز باید رنگ شود، یا اینکه فقط دو تا از تیوبها رنگ شوند که با عنوان سیستم نشانگر مرجع شناخته می شود.

Multiple loose tube ها با تراکم بسته بندی بالایشان در اپراتورهای مخابراتی عمومی بسیار معروفند اما یک کابل با تعداد فیبر زیاد به یک مدیریت پیچیده و روش ترمینال کردن نیز نیاز دارد، مخصوصا وقتی که از فیبرهای single-mode حساس به خمیدگی استفاده می شود.

کابلهای loose tube، می توانند فلزی یا غیر فلزی باشند و نیز ممکن است برای استفاده در محیط های خشن مثل دفن مستقیم، زره دار شوند. در کل کابل های نوری غیر فلزی در ارتباطات دیتا معروفترند در حالیکه در ارتباطات راه دور هنوز از کابل های نوری فلزی استفاده می شود.

 

یک کابل غیرفلزی معمولی ، یک بخش مرکزی غیرفلزی مثل RBG دارد. در اطراف آن میتواند 6 تیوب باشد که با ژل پر شده اند. اگر کابل یک کابل بیرونی باشد ممکن است فضاهای خالی بین تیوب ها نیز با ژل پر شود در این حالت وقتی کابل برای فرآیند بعدی یعنی اتصال غلاف نهایی می رود یک لایه نوار کاغذی برای نگهداشتن همه اجزا کنار هم وجود خواهد داشت. غلاف نهایی در کابلهای بیرونی از جنس پلی اتیلن است.

اگر کابل از نوع یونیورسال باشد به جای ژل باید از نوارهای کاغذی جاذب آب برای پرکردن فواصل خالی کابل استفاده کرد و غلاف بیرونی نیز باید از موادی با قابلیت اشتعال پایین و zero-halogen باشد. شکل 4.13 یک نمونه از کابل مجرای غیرفلزی multiple loose tube را نشان می دهد.

کابل نوری single loose tube: یک جایگزین ارزان قیمت برای نوع multiple loose tube این است که فقط یک تیوب فیبر در مرکز کابل داشته باشیم با بخش های محکم حلقوی در اطراف آن و یک غلاف کلی. برخی سازندگان به این کابل uni-tube میگویند.

تیوب در کل شبیه تیوبهای multiple loose است فقط ممکن است کمی بزرگتر باشد.کابل میتواند از نوع مجرای بیرونی (external duct) یا یونیورسال باشد. Unitube استحکام multiple loose tubes را (با بخش مستحکم مرکزی آن) ندارد اما ارزانترین نوع موجود است و برای لینک های کوتاه مناسب است. شکل 4.14 این کابل را نشان می دهد.