ساختمان فیبر نوری و استاندارد های آن

همه فیبرهای نوری یک سری ویژگی مشترک دارند: یک هسته بعنوان رسانه انتقال و با یک ضریب شکست خاص، و یک روکش فلزی (cladding) از موادی با ضریب شکست کمتر. این اختلاف در ضریب شکست است که باعث می شود نور در فیبر بماند و از دیواره ها خارج نشود. جنس هسته می تواند شیشه یا پلاستیک باشد و جنس ماده روکش نیز میتواند شیشه یا پلاستیک باشد. که نمایی شماتیک از آن را در شکل زیر می بینید.

اکثر فیبرهای نوری کلا از جنس سیلیکا (شیشه) هستند، اما فیبرهایی هم هست که هسته آن از جنس شیشه و روکش آن از جنس پلاستیک است و یا در مواردی کل آن از جنس پلاستیک است. گروه وسیعی از فیبرهای نوری که در مخابرات استفاده میشوند از نوع تماما شیشه ای است. فیبر پلاستیکی اغلب بعنوان نسل بعدی فیبرها و به عنوان گزینه ای کم هزینه مطرح شده است، اما هنوز بازار خوبی پیدا نکرده است.

در نسخه دوم ISO 11801 چهار نوع فیبر نوری تعریف شده است که همه آنها از نوع تمام شیشه ای هستند. ودر سه رتبه multimode و یک رتبه singlemode و با عناوین OM1، OM2، OM3 و OS1 رتبه بندی می شوند.

وقتی اشعه های نور وارد هسته یک فیبر نوری می شوند همانطور که در شکل زیر نیز می بینید مسیرهای مختلفی وجود دارد که می توانند ادامه دهند. برخی میتوانند بصورت مستقیم حرکت کنند. برخی در طول مسیر به دیواره ها برخورد و به سمت دیگر بازتاب میشوند. هر کدام از این اشعه ها را میتوان یک “مود” به حساب آورد.

بنابر این فیبر های نوری را به دو دسته سینگل مود و مولتی مود تقسیم می کنند. که در مقاله بعدی به آن می پردازیم.